Kansen moet je grijpen als ze voorbij komen, ik heb dat altijd gedaan. Vaak komen kansen vermomd als probleem. Tot je er voorbij kijkt, tot je beseft dat het ook een nieuw begin is.
Een paar maanden geleden kwam ik tot het inzicht dat het door mij en mijn compagnon opgebouwde bedrijf Zorgoppas – hoe mooi het concept ook is (Zorgoppas regelt oppas voor ouders van zorgbehoevende kinderen) – niet meer is waar ik mijn energie van krijg. De fase van startup was heerlijk, vol energie en creativiteit het onbekende tegemoet, oplossingen bedenken voor (zelfverzonnen) problemen, onbekenden overtuigen van het nut en de noodzaak van ons prachtige concept. Vol enthousiasme naar het gemeentehuis in ‘s-Hertogenbosch, Amsterdam, Utrecht, Den Haag en verbaasd worden hoe complex het sociale stelsel in Nederland geworden is.
En dan, drie jaar later, de fase van startup voorbij, meerdere superfijne medewerkers in dienst, meer klanten dan ooit, maar het onbekende is eraf. Regelmatige sluiten we nieuwe deals met gemeenten en werkgevers: het loopt als een trein. Nu is het opschalen geblazen, meer ouders, meer oppassen, meer gemeenten en regio’s waar gezinnen geholpen gaan worden.
Maar toch knaagt het. De taken veranderen, de dynamiek van het begin is weg. Twijfel slaat toe, maar ik wil doorzetten. Het doel (iedere ouder met een zorgbehoevend kind een fijne oppas en tijd voor zichzelf) is nog lang niet bereikt. Stel ik me niet aan? Een succesvolle sociale onderneming, wat kun je je nog meer wensen? Maar is het nog echt wel mijn doel? Ik ben eigenlijk de hele dag bezig met dingen die moeten gebeuren om een stapje verder te komen, niet per se de dingen waar ik enthousiast van word.
Gelukkig heb ik mensen om me heen die me lastige vragen stellen. Die prikken op de plekken waar het zeer doet en vragen stellen waar ik me niet zomaar uit klets. Mensen die echt naar me luisteren, ook naar wat er niet gezegd wordt. En door hun vragen laten ze me inzien dat het onmogelijk is om het voor iedereen tegelijk goed te doen. Niet zoals het er nu voor staat, dat werd snel duidelijk.
Dus… ik mag, ik móet kiezen, en dat brengt heel veel vragen mee. Zal het toch vanzelf beter worden als ik blijf? Houd ik mezelf dan voor de gek? Stap ik eruit? Kies ik voor mezelf? Kan ik misschien nog gedeeltelijk betrokken blijven? Ik heb nog niets anders, wat ga ik dan doen? En hoe ga ik dit uitleggen aan mijn collega’s en nog veel spannender, mijn compagnon? Hoe ga ik te werk?
Maar sommige kansen moet je zelf creëren. Diep van binnen weet ik wat ik moet doen. Uitstellen maakt het niet beter. Ik neem het besluit. Ik ga niet aanmodderen en me tegen laten houden door angsten of twijfels…
Ik kies
voor mezelf
én voor Zorgoppas
Want geen enkel bedrijf wordt beter als er mensen blijven rondlopen die eigenlijk iets anders moeten gaan doen. Binnen een half uur na mijn gesprek met mijn coach heb ik met een steen op mijn maag Harm aangesproken: “Kom laten we een rondje lopen buiten, ik moet met je praten.”. Hij schrok, had het niet aan zien komen. Hij wist dat mijn besluit vast stond, daar kent hij me lang genoeg voor. We hebben de twee weken erna gebruikt om samen tot een nette afwikkeling te komen. Op zo’n manier dat Zorgoppas door kan blijven gaan en kan blijven groeien. Een week of wat later zitten we bij de notaris om de boel te formaliseren. Het is december 2019, precies drie jaar na de officiële oprichting van Zorgoppas. We zitten in een luxe restaurant, nu om het afscheid te vieren.
Een lege agenda is een vreemd gevoel, zeker in deze tijd, maar geeft ook ruimte om stil te staan bij de afgelopen jaren. Ik pak deze tijd om veel te lezen, de natuur in te gaan, af te spreken met mensen die ik al een tijd niet heb gezien en de inspiratie tot me te laten komen. Het voelt als teruggaan naar de tekentafel, en dat ik zelf mag vormgeven hoe ik het beste werk kan leveren en mooi dingen kan creëren. Zo kan deze lastige beslissing op de korte termijn, heel veel brengen op de lange termijn.
Zorgoppas groeit door, en ik ook.
Ik ben wel benieuwd, heb jij ook wel eens in zo’n situatie gezeten? Hoe ben je daarmee omgegaan? Wil je het met me delen? (mag ook privé natuurlijk!)
Remko Boer
