Af en toe is het behoorlijk buiten mijn comfort zone, zo’n lege agenda… Na het stoppen bij Zorgoppas had ik nog geen idee wat ik zou gaan doen.
In het begin was het wel lekker, even helemaal niks, bijkomen van wat was geweest. Veel tijd samen met Brenda en dromen over wat er allemaal zou kunnen. Misschien zelfs een mooie reis? Maar nu -een paar maanden later- wordt ik er regelmatig onrustig van. En dat is natuurlijk niet ok, toch?
Want moet ik het niet al weten? Had ik niet vooruit moeten denken, kansen moeten grijpen, door moeten rennen? Hoe lang geef ik mezelf de tijd om te bedenken ‘wat dan wél’? Hoe bepaal je überhaupt wat je volgende stap wordt?
Het is ok
Ik besloot dat ik, in plaats van te vinden dat ik het al moest weten, het helemaal ok ging vinden dat ik het nog niet wist. Dat ik het mocht gaan ontdekken. En dus veranderde ik mijn LinkedIn status naar ‘Aan de tekentafel’ en maakte wereldkundig dat Zorgoppas zonder mij verder ging.
Hoewel ‘aan de tekentafel’ voor mij een goede samenvatting was van hoe mijn dagen eruit zagen, is het natuurlijk nogal een cryptische omschrijving. Eentje die heel vaak de vraag “Wat doe je nu dan?” opriep. Een vraag waarop ik dus nog geen antwoord had, maar daardoor wel hele boeiende gesprekken opleverde. Open gesprekken met mensen die ik eerder had ontmoet.
Er waren mensen die jaloers zijn op zo’n lege agenda en dat ook best wel eens zouden willen. En mensen die het dom (of eng) vinden dat je ergens mee stopt, zonder te weten hoe het verder moet. Maar ook mensen die je dapper vinden, dat je voor jezelf kiest.
Voor mij voelde het wel goed, even niks, bezinnen, ruimte.
Soms dwingt een situatie je om te kiezen, door bijvoorbeeld een ontslag, een overname van het bedrijf, een relatie die stukloopt, een zakelijke keuze of een combinatie van die dingen… Maar ik had het helemaal over mezelf afgeroepen. En zoals de meesten in zo’n positie, was ik niet bepaald voorbereid.
Ik heb nooit geleerd hoe je het beste om kan gaan met zo’n situatie. Wat de goede stappen zijn. Het leek me slim om niet meteen iets nieuws te starten na zo’n intensieve periode.
Het belang van goede keuzes was in het proces naar stoppen maar al te duidelijk geworden.
Wat dan wél?
Die tekentafel stond daar dan, met een groot leeg vel erop. Daarnaast een flinke kist vol ervaringen, skills, ideeën en wensen. Nu heb ik de tijd om die eens uit te stallen en te bekijken waar ik echt blij van wordt en waar die skills het beste tot hun recht komen. En dan worden we ook nog een handje geholpen door alle Covid onzekerheden, maatregelen en lockdowns: er is weinig afleiding. Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen, Brenda doet met me mee.
Samen gaan we het schetsen aan. Bij een nieuw ontwerp horen belangrijke vragen: Wat zijn nu eigenlijk je doelen? En waarom dan? Een grotere auto dan de buurman? Een carrière waar je aanzien hebt? Wat vind IK belangrijk? Wat vinden WIJ belangrijk? Hoe wil ik dat mijn leven eruit gaat zien? En wat betekent dat voor mij? En mijn werk? Willen we dat samen doen? Of juist niet? Hoe ziet het financiële plaatje eruit? Hoeveel ruimte hebben we eigenlijk?
Tijd is er genoeg, om na te denken, te tekenen, weer uit te gummen, te praten en veel te lezen. Het ‘slijpen van de zaag’ is confronterend, soms verwarrend, altijd boeiend en regelmatig intens. Daarna komt helderheid. Steeds weer.
Wordt vervolgd…
Remko Boer
